Ik wil een applaudisserend stokstaartje

Nadat ik 3 keer onopvallend langs de winkel was geslopen, achterom kijkend om te vergewissen dat ik echt geen bekende zag, duwde ik tegen de deur en liep naar binnen.
Met een brede lach kwam de verkoper naar me toe.
“Wil je even rondkijken of kan ik je ergens mee helpen?”

De zin “ik wil alleen even kijken” deed zijn best mijn mond te verlaten. Maar ik hield manmoedig stand en zei “Ik wil wel geholpen worden”
“Mooi, heb je al een idee wat voor iets je wilt?”
“Ja… Nee… Eh…” begon ik.
Verwachtingsvol keek de verkoper me aan.

Een stemmetje in mijn hoofd zei: “Kom op Tamara, je hebt dit goed overdacht, dit is de enige manier!”
Mijn ogen schoten van links naar rechts.
“Nou kijk…” hervatte ik, terwijl ik lichtjes richting uitgang leunde .
Het stemmetje, nu geen liefelijk stemgeluid meer, maar het type fruitverkoper op de markt, toeterde tegen mijn trommelvlies: Get it together! Doe het!

En terwijl de verkoper adem haalde om iets te zeggen, flapte ik eruit:
“Ik vind dat iedereen van mijn leeftijd op een gewone fiets moet kunnen fietsen. Ik heb helemaal geen e-bike nodig”
Verbouwereerd keek hij me aan, om vervolgens steels een blik te werpen op de glanzende e-bikes die om ons heen opgesteld stonden.

Het stemmetje ondertussen was aan het juichen, en zei: Nu doorzetten Tamara!
Ik sloeg mijn armen over elkaar, trok mijn schouders naar achteren, tilde mijn kin lichtjes omhoog.
“En ik ben heel sportief, dus ik kan best op een normale fiets fietsen.”
Hij knipperde een paar keer en ik zag hem denken: wat wil dit mens? Is dit nu een wappie?

“Maar…” ging ik dapper verder.
“Ik hou niet van fietsen. Fietsen is een hele goede manier om van A naar B te komen, maar ik zal nooit een rondje voor mijn plezier gaan fietsen”
Er ontstond enige opluchting op zijn gezicht. Misschien viel het mee.
“En ik verhuis naar Zuid Limburg”
Nu brak er een klein glimlachje door bij de verkoper.
“Met heuvels?” polste hij voorzichtig.

“Juist” Antwoordde ik. “Met heuvels. Hele. Steile heuvels.”
Ik keek hem doordringend aan.
“Sterker nog, ik woont straks op een berg die in de Amstel Gold Race zit, zo steil is die heuvel”
Hij knikte begrijpend.
“En mijn werk ligt op 20km afstand van mijn huis. Met dus die heuvels onderweg”
Nu op bekend terrein ontspande hij volledig “Je wil natuurlijk niet helemaal bezweet op je werk aankomen” vulde hij aan. “En je wil ook niet te lang onderweg zijn maar graag snel naar huis aan het einde van een lange werkdag”
“Inderdaad!” Zei ik, beiden opgelucht dat we elkaar zo goed begrepen.

Lang verhaal kort, ik heb dus een e-bike gekocht.
Hij is wit, groot, zwaar en ik noem hem “The Beast”.
En hij is geweldig.

Hij helpt me voorbij de stukken waar ik anders de auto voor had gepakt. Hij zorgt ervoor dat ik lekker wakker op mijn werk kom, dat ik ruimschoots mijn beweging haal, dat ik de tankstations links kan laten liggen en dat ik mentaal veel frisser thuiskom aan het einde van een werkdag.

Spelend met de ondersteuning uit of laagste standje jaag ik tijdens het fietsen nog steeds mijn hartslag en ademarbeid flink omhoog. Alleen ben ik met dezelfde arbeid als bij een gewone fiets, nu wel op tijd thuis.
Ik ben blij.

Zo blij, dat ik de reacties in mijn omgeving maar op de koop toeneem:
“Jij? Uitgerekend jij? En dat noemt zich preventie cardioloog?!” Meestal begeleid door een gezichtsuitdrukking bestaande uit een mengeling van verbazing, lichte spot en soms en vleugje opluchting. “Ik heb er ook een, fijn he…”

Wel zou ik nog graag een extra gadget willen toevoegen aan mijn fiets. Een die toont hoe laag ik mijn ondersteuning wel niet heb. Dat moet je heel duidelijk kunnen zien.
Een alarmlicht ofzo.
Of applaudisserende stokstaartjes die uit je fietstas tevoorschijn komen op het moment dat de ondersteuning uitgeschakeld wordt.
Want mensen moeten vooral niet denken, als ze me voorbij zien fietsen op the Beast, dat ik niet sportief ben…

Disclaimer:
Een e-bike als vervanging voor de auto, doen! Een e-bike als vervanging voor een gewone fiets, minder goed idee. Dat wil ik dan toch nog wel gezegd hebben.