Het is Corona voor en Corona na. Een virus dat chronisch trending is online, in TV programma’s, kranten en vele huiskamers. De natte droom van elke influencer.
Het grootste deel van de tijd probeer ik me er niet al te druk om te maken en me aan de regels te houden. Op een crisis van deze schaal heb ik als mini persoon maar beperkte invloed. Maar af en toe spoelt de absurditeit van de hele situatie als een golf over me heen.
Als ik de mondkapjes uitgestald zie naast de gourmet-pakketten.
Als ik ’s middags door een uitgestorven winkelstraat fiets.
Als ik mijn moeders verjaardag vier op de digitale manier.
Gelukkig zijn er ook positieve punten te benoemen. Ik kan nog steeds gewoon werken, ik geniet van de rustige agenda zonder verplichte sociale events, van de wandelingen door ongekend mooie natuur; en ik geniet van de kleine geluksmomenten die ook nu blijven komen. Je moet ze alleen wel zien.
Ik roep zijn naam om en laat mijn blik zoekend de wachtkamer door dwalen. Aan de tafel in het midden van de ruimte kijken twee mensen op, een oudere man en een vrouw. Behoedzaam schuift hij zijn stoel naar achter en staat met de tafel als steunpunt op; zorgzaam gadegeslagen door haar. Op een tempo zonder haast lopen ze naar me toe.
Zijn vrolijke glinsterogen kijken me onder zijn rimpels en boven een scheef mondkapje aan. ‘Goedemorgen dokter’ klinkt het enigszins gesmoord.
In de polikamer begeleid ik ze naar hun stoelen. Zij heeft al kwiek plaatsgenomen. Hij leunt steunend over mijn bureau heen en steekt een stevige hand naar me uit. Ik schiet in een soort starre freeze houding met mijn handen omhoog. Hij kijkt me geschrokken aan.
Hoe mijn reactie op zo’n simpel gebaar in enkele maanden totaal veranderd is.
Het moment hierna zwaaien we onhandig wat met onze ledematen; totdat zij hem aan zijn jasje trekt, maant te gaan zitten, en hij lachend beseft wat er gebeurde.
En ‘sorry’ zegt.
Sorry voor… het geheel.
Hij vertelt hoe het met hem gaat, zijn pijntjes en kwaaltjes, hier en daar aangevuld door zijn vrouw.
Frunnikt aan zijn mondkapje. Trekt het wat omlaag, duwt het weer omhoog, laat het scheef zitten. Aan alles zie je dat hij dit nieuwe normaal echt niet normaal vindt.
Terwijl ik zeg zijn bloeddruk te gaan meten desinfecteer ik mijn handen.
Ik stop mijn stethoscoop in mijn oren en bevestig de manchet om zijn bovenarm. Ik pak zijn hand vast om zijn arm in de juiste houding te draaien. Terwijl ik dat doe schud ik zijn hand een paar keer op en neer. Zo, knipoog ik hem toe, hebben we toch nog handen geschud.
Zijn ogen stralen en een grote glimlach komt me tegemoet. Althans, dat laatste moet ik erbij verzinnen.
Als ze even later beiden de spreekkamer verlaten zit ook ik nog met een verstopte glimlach.
Echt, voor mij zijn het deze kleine dingen die het doen.
Ik desinfecteer mijn handen nog maar eens een keer. En de bloeddrukmeter. En roep de volgende patiënt.
Welke “kleine dingen” maken jou gelukkig? Waar maakt jouw hart een sprongetje van? Ik ben benieuwd! Laat het me weten via de reacties hieronder.
Gepubliceerd met toestemming van betrokkenen
Wil je meer van dit soort verhalen lezen? Vul je e-mailadres is en abonneer je op mijn website.
Je ontvangt een bericht elke keer dat ik iets geschreven heb
Dankzij Corona lees ik weer en is mijn agenda leeg. Ik geniet van het niet meer moeten. Hopelijk is Corona snel geschiedenis, maar ook dan zal ik niet meer in de hoogste versnelling door het leven gaan.
Lieve Tamara,
Weer een mooi verhaal, ontroerend in al z’n eenvoud. Met oog voor kwetsbare mensen. Daar wordt ik blij van.
Lieve Tamara,
Wat een ontroerend verhaal; zo veel betrokkenheid.
Ik geniet puur vh feit dat we nog samen zijn, mijn J en ik. Beiden id risicogroep.
We genieten van schaarse momenten met kinderen en vh plannen maken voor vlgnd jr zomer, als we hopelijk allemaal gevaccineerd zijn.
Take care!
Gisteren nacht kleinzoon van 6 maanden tussen ons in geslapen, opa en kleinzoon hebben geslapen oma dus niet. Maar wat een gelukzalig makend
moment om zo te kunnen genieten van je kleinkind.
Fijne Kerstdagen allemaal!