Stilstand als vooruitgang.

Ik las laatst op mijn Twitter tijdslijn een tweet van een
gynaecologe (@LVR131). 
Over een patiënte die een vaginale capsule tegen een
schimmelinfectie oraal had ingenomen.
De pil was er dus van boven ingegaan in
plaats van beneden

Mensen reageerden met soortgelijke anekdotes over verkeerd
ingenomen medicatie en verrassend anders geïnterpreteerde instructies.
Mijn eerste reactie was: hardop lachen. Al snel gevolgd door een licht gevoel
van misselijkheid toen ik me probeerde voor te stellen hoe je zo’n joekel van een
pil weg krijgt.
Ik vrees dat je erop moet kauwen, en wil niet weten hoe dat
gesmaakt zal hebben…
Mijn emotionele one-eighty werd gecompleteerd toen ik me realiseerde hoe
schrijnend dit verhaal eigenlijk was.
Het betrof hier weliswaar een vergissing die, naar ik inschat, geen mensenleven
zal hebben gekost. En behoudens een rare smaak en een langer dan noodzakelijk
jeukende onderkant, denk ik niet dat de patiënte er veel schade aan heeft
overgehouden.

Maar hoe vaak mislukken, onze goed bedoelde behandelingen, omdat we het niet juist kunnen
overbrengen op onze patiënten?
Omdat we geen tijd hebben voor uitleg?
Omdat we bepaalde voorkennis gewoon aannemen?
En hoe vaak, weten we niet eens dat dit speelt?

De medische wereld is er 1 waarbij ontwikkelingen zich in
een rap tempo blijven aandienen.
Een hartinfarct?
Mijn oudste collega’s hebben nog meegemaakt dat patiënten alleen
bloedverdunners kregen, gevolgd door 6 weken bedrust. Nu worden ze gedotterd en
mogen met een beetje geluk 2 dagen later naar huis.
Een nieuwe hartklep?
Tijdens mijn opleiding maakte ik mee dat de eerste klep
via een slagader werd geïmplanteerd.

Dit soort vernieuwende behandelingen komt niet uit de lucht
vallen.
Er gaan onvoorstelbare bedragen en mankrachturen om in de wereld van het
onderzoek. Specialisten en onderzoekers vliegen over de hele wereld om cijfers
gepresenteerd te krijgen van megatrials, met duizenden patiënten. Waarbij iedereen
enthousiast opspringt als er een reductie van 2% op het primaire eindpunt wordt
behaald met de heilige p<0,05.
Daar ben ik toch ook blij mee? Stilstand is achteruitgang, niet?

Maar ik vraag me af.

Wat schieten we ermee op, een nieuw medicijn te ontdekken tegen
hartfalen, als we ook weten dat gemiddeld een kwart van de patiënten zijn reeds
bestaande chronische medicatie niet slikt?
Wat schieten we ermee op, nog betere stents te ontwikkelen als we onze patiënt
niet kunnen overtuigen te stoppen met roken?
Wat schieten we ermee op nieuwe diabetes medicatie te ontwikkelen, als we geen
tijd hebben om onze patiënt uit te leggen dat 1,5 liter cola per dag echt niet goed
is?

Tegenover al het geld, en alle tijd die wordt gestoken in vernieuwing,
zou een even groot deel moeten gaan naar het daadwerkelijk uitvoeren van reeds grondig
onderzochte en bewezen behandelingen.
Met meer uitleg, meer aandacht.
Zodat stilstand geen achteruitgang meer is, maar vooruitgang.